Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zamościu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zamościu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Justyna Rzepa
Protokolant:	sekr. sądowy Agnieszka Kozik

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2015 r. w Zamościu

sprawy z powództwa J. N.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powoda J. N. kwotę 3073,95 (trzy tysiące siedemdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia zapłaty ;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powoda J. N. kwotę 1152 ( jeden tysiąc sto pięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Zamościu kwotę 104 (sto cztery) złote tytułem brakującej opłaty od pozwu oraz 340,68 (trzysta czterdzieści złotych sześćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu nieuiszczonych wydatków.

Sygn. akt I C 967/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 lutego 2014 roku J. N. domagał się zasądzenia od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwoty 1000 zł wraz z skapitalizowanymi odsetkami od dnia 11 listopada 2013 roku, tj. 90 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku do dnia wniesienia powództwa tj. 26 lutego 2014 roku w wysokości 38, 11 zł oraz doliczenia ich do wartości głównej przedmiotu sporu i od tak wyliczonej kwoty, zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty( pozew k.1-2).

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 29 stycznia 2013 roku w miejscowości U. doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący zaprzęgiem konnym K. G. (1), doprowadził do kolizji z samochodem osobowym marki V. o numerze rejestracyjnym (...) należącym do poszkodowanego M. P., w wyniku czego w pojeździe tym wystąpiły liczne uszkodzenia. Powód nabył od M. P. wierzytelność przysługującą mu w związku z zaistniałą szkodą, a następnie zgłosił ją do (...) Spółki Akcyjne w G., gdzie został zarejestrowana pod nr (...). Powód podniósł również, że w związku z brakiem na dzień wyrządzenia szkody obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej gospodarstwa rolnego przez K. G. (2), właściwym do naprawienia szkody jest Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny. Pozwany nie przyjął odpowiedzialności za szkodę i nie wypłacił odszkodowania (pozew k.1-2).

Po wydaniu nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, iż powód nie wykazał, że zaprzęg konny z saniami jest własnością rolnika K. G. (1) podlegającemu obowiązkowi ubezpieczenia OC rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego oraz że był on właścicielem w/w pojazdu w dacie szkody. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał, iż to właśnie Fundusz jest zobowiązany do zaspokojenia roszczeń powoda. Ponadto podniósł, iż na podstawie art. 108 ust. 1 Ustawy o Ubezpieczeniach Obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli komunikacyjnych z 22 maja 2003 roku, uprawniony zgłasza roszczenie do Funduszu przez którykolwiek zakład ubezpieczeń prowadzący obowiązkowe ubezpieczenie OC, który po otrzymaniu zgłoszenie przeprowadza postępowanie w zakresie ustalenia zasadności i wysokości dochodzonych roszczeń i niezwłocznie przekazuje zgromadzoną dokumentacje do Funduszu, powiadamiając o tym osobę zgłaszającą roszczenie, jednakże w tym konkretnym przypadku Fundusz podniósł, iż nie otrzymał dokumentacji do chwili wniesieni sprzeciwu (sprzeciw pozwanego k. 19-20).

W piśmie z dnia 9 września 2015 roku powód rozszerzył powództwo do kwoty 3 073, 95 zł wraz z skapitalizowanymi odsetkami od dnia 11 listopada 2013 roku, tj. 90 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku do dnia wniesienia powództwa tj. 26 lutego 2014 roku w wysokości 116, 05 zł i od tak wyliczonej kwoty, zasądzenie odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania według norm przypisanych (pismo procesowe powoda k. 165).

Pismem z dnia 30 października 2015 roku pozwany odnosząc się do w/w pisma powoda potrzymał swoje stanowisko określone w sprzeciwie od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa i zasadzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 29 stycznia 2013 roku w miejscowości U. K. G. (1) prowadził zaprzęg konny – sanie w stanie nietrzeźwości, następnie spadł z tych sani, pojazd zaprzęgowy poruszał się dalej bez kierującego po drodze publicznej i w takim stanie doszło do kolizji z samochodem osobowym marki V. o numerze rejestracyjnym (...) należącym do poszkodowanych M. P. i J. P. (okoliczność bezsporna).

W stosunku do K. G. (1) zostało przeprowadzone postępowanie karne, które zakończyło się skazaniem go za występek z art. 178a § 2 kk (wyrok z akt sprawy karnej (...) k. 39)

W wyniku zdarzenia w pojeździe należącym do M. i J. P. uszkodzeniu uległy: zderzak przedni , błotnik przedni prawy, osłona czołowa, drzwi przednie prawe, lista ochronna drzwi przednich prawych, bębenek zamka/ klamka zamka drzwi przednich prawych, wykładzina drzwi przednich prawych, kieszeń drzwi przednich prawych, drzwi tylne prawe, listwa drzwi tylnych prawych, wykładzina drzwi tylnych prawych, klamka drzwi tylnych prawych, uszczelka wnęki szyby przedniej prawej, uszczelka prowadnicy szyby tylnej prawej, prawy kierunkowskaz (zeznania M. P. k. 58, opinia biegłego k. 131-152).

Koszty przywrócenia uszkodzonego pojazdu marki V. do stanu poprzedniego przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych wynosił 3575,36 zł, zaś przy zastosowaniu części zamiennych alternatywnych opiewał na kwotę 3073, 95 zł (opinia biegłego k. 132).

Zaprzęg konny z saniami w dniu 29 stycznia 2013 roku tj. w dacie szkody był własnością rolnika K. G. (1) nie objętego obowiązkowym ubezpieczeniem OC rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego (zeznania K. G. (1) k. 58, pismo Wójta Gminy S. k. 32). K. G. (1) był rolnikiem, właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 3 ha, konia i sanie wykorzystywał w prowadzonym gospodarstwie rolnym (zeznania świadka K. G. (1) k. 58v).

W dniu 29 kwietnia 2013 roku M. P. zawarł z J. N. umowę o przelew wierzytelności przysługującej w związku uszkodzeniem samochodu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), które nastąpiło w skutek zderzenia z dnia 29 stycznia 2013 roku w miejscowości U. (okoliczność bezsporna). Na powyższą umowę wyraził ustną zgodę współwłaściciel samochodu J. P. (zeznania M. P. k. 58, pismo procesowe k. 175).

Wnioskiem z dnia 7 sierpnia 2013 roku J. N. zwrócił się do (...) Spółki Akcyjnej w G. o wypłatę odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki V.. Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku (...) Spółka Akcyjna wydała dnia 4 listopada 2013 roku decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania. (wniosek k. 6, akta szkody- decyzja k.101).

Akta szkody rzeczowej celem dalszego prowadzenia z uwagi na brak ubezpieczenia OC rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego zostały przekazane do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego najpóźniej w dniu 10 października 2014 roku (pismo k. 41).

Powyższy stan faktyczny, poza okolicznościami bezspornymi, Sąd ustalił w oparciu o powołane powyżej dokumenty, opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego T. S. oraz zeznania świadków M. P., K. G. (1).

Autentyczność i rzetelność sporządzenia wyżej wymienionych dokumentów nie była kwestionowana przez strony, stąd też ich wiarygodność nie nasuwa zdaniem Sądu żadnych zastrzeżeń.

Sąd w całości podzielił opinię z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego T. S.. Została ona bowiem sporządzona przez osobę dysponującą dużą wiedzą i doświadczeniem w dziedzinie objętej przedmiotem opinii. Opinia ta jest jasna, pełna, przygotowano ją ponadto zgodnie ze zleceniem Sądu, w sposób fachowy i rzetelny. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

W zakresie ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. P., J. N. oraz K. G. (1). Za obdarzeniem walorem wiarygodności zeznań w/w osób przemawiało to, że są one jasne, konsekwentne, wzajemnie się uzupełniają, a nadto zasadniczo korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności ze znajdującymi się w aktach sprawy dokumentami oraz opinią biegłego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo J. N. zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną odpowiedzialności stanowi art. 431 § 1 k.c., bowiem zwierzę w chwili zdarzenia bez nadzoru kierującego z własnego popędu wyrządziło szkodę. W sprawie niniejszej bezspornym było, że szkoda w pojeździe marki V. była skutkiem zdarzenia drogowego z zaprzęgiem konnym będącym własnością K. G. (1). Bez wątpienia zachodzi związek przyczynowy, o którym stanowi art. 361 § 1 k.c. Powód J. N. zgodnie z art. 6 k.c. wykazał, że auto P. zostało uszkodzone, wykazał zakres uszkodzeń a szkoda ta pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 29 stycznia 2013 roku, kiedy to zaprzęg konny będący składnikiem gospodarstwa rolnego (...) uderzył w samochód M. i J. P.. Z pewnością jest to szkoda związana z posiadaniem gospodarstwa rolnego przez K. G. (1). Odpowiedzialnym za szkodę był rolnik, który zwierzę chowa w rozumieniu art. 431 § 1 k.c. i które wyrządza szkodę.

Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. negował ogólną zasadę swej odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną w pojeździe marki V. o numerze rejestracyjnym (...). Okolicznością sporną, wymagającą rozstrzygnięcia, była więc kwestia czy Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny jest zobowiązany do zaspokojenia roszczenia.

Według art. 98 ust. 1 pkt 3 lit. c ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2013r., poz. 392 j.t.) Fundusz zaspokaja roszczenia m.in. za szkodę na mieniu, gdy rolnik obowiązany jest do odszkodowania za wyrządzoną w związku z posiadaniem przez rolnika tego gospodarstwa rolnego szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia, a rolnik nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC rolników.

Należy wskazać, iż poza sporem leżała okoliczność, że K. G. (1), będąc właścicielem gospodarstwa rolnego nie był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej rolników z tytułu posiadania gospodarstwa rolnego, o którym mowa w przepisie art. 4 pkt 2 cyt. powyżej ustawy a sanie i koń stanowią składnik tego gospodarstwa pomocny przy jego prowadzeniu. Zatem wg treści wskazanego art. 98 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy zachodzi odpowiedzialność pozwanego za przedmiotową szkodę. Odnośnie wysokości dochodzonego przez powoda odszkodowania to koszt przywrócenia uszkodzonego pojazdu marki V. do stanu poprzedniego przy zastosowaniu „zamienników” opiewa na kwotę 3073,95 zł. Należało ocenić, że w myśl żądania powoda, kwota ta jest wystarczająca do zrekompensowania wyrządzonej szkody. Uwzględniając wiek uszkodzonego pojazdu, jego jakość, przebieg, a także jakość części zamiennych Sąd przyjął, że do naprawy pojazdu uzasadnionym będzie zastosowanie nowych części zamiennych. Biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd uznał, iż należną powodowi sumą odszkodowania za szkodę doznaną w wyniku zdarzenia z dnia 29 stycznia 2013 roku jest kwota 3073,95 zł.

Przepis art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., Nr 392, j.t.).stanowi, że uprawniony do odszkodowania zgłasza swoje roszczenia do Funduszu przez którykolwiek zakład ubezpieczeń wykonujący działalność ubezpieczeniową w grupach obejmujących ubezpieczenia obowiązkowe. Według art. 109 ust. 1 cytowanej ustawy Fundusz winien zaspokoić roszczenie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń. Ustalonym jest, że pozwany najpóźniej w dniu 10 października 2014r. otrzymał akta szkody (pismo pozwanego k. 41). Zatem od tej daty biegł 30-dniowy termin do zaspokojenia roszczenia a przeprowadzenie czynności likwidacyjnych w tym terminie i wyjaśnienie wszystkich okoliczności szkody było możliwe, termin ten zakończył swój bieg z dniem 9 listopada 2014r. Termin wymagalności roszczenia względem pozwanego to 10 listopada 2014r. i od tej daty Sąd zasądził odsetki ustawowe na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c.

W pozostałej części żądanie w zakresie odsetek ustawowych podlega oddaleniu z uwagi na powyższe ustalenia i treść art. 109 ust. 3 cytowanej ustawy, zgodnie z którym odpowiedzialność za zwłokę w spełnieniu świadczenia ponoszą odpowiednio Fundusz i zakład ubezpieczeń, każdy w swoim zakresie.

Końcowo odnieść się należy do legitymacji czynnej powoda. Powód w ramach cesji zawarł umowę z M. P., który jest współwłaścicielem pojazdu w ½ części (art. 197 k.c.). Zbycie wierzytelności związanej uszkodzeniem rzeczy wspólnej stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu w rozumieniu art. 199 k.c. i wymaga zgody wszystkich współwłaścicieli. Na czynność cesji wyraził zgodę współwłaściciel J. P., co nie było kwestionowane. Zatem skuteczność cesji nie budzi wątpliwości i powód był legitymowany czynnie do żądania dochodzonej kwoty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu w pkt III wyroku uzasadnia treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. a także § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013r., poz. 461 ze zm.). Pozwany przegrał sprawę niemalże w całości, winien zatem ponieść występujące w niej koszty procesu. Na koszty te składają się kwoty : 52 zł opłaty sądowej, 500 zł wydatkowanej zaliczki, 600 zł opłaty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.

Wobec faktu, że wynagrodzenie biegłego sądowego w kwocie 340, 68 zł zostało wydatkowane tymczasowo z funduszy Skarbu Państwa, Sąd nakazał ściągnięcie tej należności od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. tytułem nieuiszczonych wydatków na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 16, poz. 1398 z późn. zm.).

Powód nie uiścił opłaty od rozszerzonego powództwa w kwocie 104 zł, Sąd nakazał zatem ściągnąć tę należność od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa tytułem brakującej opłaty od pozwu na mocy wskazanego wyżej art. 113 ust. 1 cytowanej ustawy.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone okoliczności i przepisy prawa Sąd Rejonowy orzekł, jak w wyroku.